تازه چه خبر؟

سلام دوستان. بیش از دو ماهه که وبلاگ رو به روز نکردم. یه دلیلش بر می گشت به امتحانات و دیگه این که دور از جونتون یه بیماری شبیه آنفلوآنزا گرفتم. اما الآن که بهبودی نسبی حاصل شده چند خطی می نویسم و ان شاءالله در اولین فرصت به همه هم سر می زنم.

این یکی دو ماهه اخیر، اتفاقات جالبی در زمینه آی تی ایران افتاد: حرفهای مضحک وزیر ارتباطات که اینترنت با سرعت بیش از ۱۲۸ کیلو بیت را برای ایرانیان غیر ضروری می دانست، خبر ساماندهی سایتهای ایرانی که ابتدا گفتند همه باید سایت خود را در مرکز ساماندهی ثبت کنند و بعد که اعتراض ها بالا گرفت گفتند این کار اختیاری است!

 چند هفته پیش سازمان گزارشگران بدون مرز، ایران را به عنوان یکی از ۱۳ کشور دشمن اینترنت نام برد. واقعا که! خودتان قضاوت کنید:

 فیلتر کردن نصف سایت های اینترنت (حتی ضمیمه های نامه های الکترونیکی)، نظارت بر رفتارهای کاربران در وب (حتی ثبت کردن احتمالی پیام های کوتاه موبایل)، در دست داشتن کل پهنای باند کشور و به تازگی هم که کم کردن سرعت اینترنت مثلا پر سرعت از ۲۵۶ به ۱۲۸ کیلو بیت در ثانیه (و سود کلان ناشی از این تغییرات) دشمنی به حساب می آید؟ 

تا زمانی که در ایران، دولت اینترنت را به جای این که یک ضرورت توسعه بداند، یک تهدید تلقی کرده و سعی در محدود کردن آن داشته باشد، امیدی نیست که اوضاع از این بهتر شود. ممکن است کارهای کوچک و پراکنده ای انجام شود ولی اتفاق خاصی نمی افتد. تا وقتی فیلتر کردن بی ضابطه وجود دارد کسی امنیت سرمایه گذاری ندارد. دولت در این زمینه کاملا مشارکت منفی  دارد. الآن آلمان دارد برنامه ریزی می کند که به تمام خانه ها سرویس اینترنت با سرعت ۵۰ مگا بیت در ثانیه بدهد، ما اینجا می گوییم ۱۲۸ کیلوبیت زیاد است و ممنوع می کنیم. متأسفانه در ایران دولت اینترنت را به عنوان یک مزاحم می بیند و به آن مشابه شبکه های تلویزیونی ماهواره ای نگاه می کند.

می بینید، ایام دهه فجره و باید از خوبی ها و دستاوردها گفت. ولی متأسفانه در حوزه کاری و درسی من که دستاورد قابل ملاحظه ای به چشم نمی خورد.  رشته ام زبان انگلیسی است ولی راههای غنی کردن دانش زبانی در ایران محدود است. در کشور ما ماهواره ممنوع است. مردم عموما زبان نمی دانند. به خاطر ممنوعیت ماهواره، شبکه های دیگر را نمی بینند و صدا و سیما می شود شبکه منحصر به فرد و میدان دار. روزنامه های ما وضعش بدتر از تلویزیون است. 

مجله خانه و خانواده که من از سال ۷۳ و از اولین شماره اش خواندده گاه و بیگاهش بودم، در اقدامی ناگهانی و بدون هیچ توضیحی، اقدام به تغییرات گسترده در هیئت تحریریه کرده و چاپ مطالب قبلی مجله از جمله داستانهای دنباله دار را که هنوز به پایان نرسیده بودند، متوقف نموده است! دریغ از یک عذرخواهی و ... . احتمالا شماره اسغند و فروردین، آخرین شماره هایی باشند که این مجله را می خرم.

یک کارشناس آمریکایی مقایسه ای کرده بود بین ایران و عربستان و نتیجه گرفته بود که ایران می تواند متحد خوبی برای آمریکا باشد در حالی که عربستان می تواند یک دشمن سرسخت برای آمریکا باشد. در این مقایسه نکات جالبی درباره کشور عربستان آمده بود که خواندنش برای شما جالب خواهد بود: کشور عربستان به زنان خود اجازه نمی دهد رانندگی کنند، رأی بدهند یا نامزد انتخابات شوند؛ در آنجا ساختن کلیسا، کنیسه یا معبد هندو قدغن است؛ عربستان مسئول حمایت مالی از طالبان بود؛ ۱۵ تن از ۱۹ تن هواپیماربای ۱۱ سپتامبر از عربستان آمدند ... .

می بینید که برای درک خوب یا بد بودن چیزی، گاهی مقایسه می تونه راهگشا باشه.
                  امید که ایران به جایگاه درخور نامش برسه.