گزیده ای از کتاب سخنرانی را توانا شویم / رجبعلی مظلومی
سخنرانی مؤثر آن است که از قلب گوینده سرچشمه گرفته و به قلب شنونده نفوذ کند، نه این که از ذهن گوینده برآید؛ که تنها بر ذهن شنونده خواهد نشست و بالآخره به فراموشی سپرده خواهد شد.
سخنران خوب، مانند پنجره ای است که نور را به درون می فرستد، در حالی که خود را عرضه نمی کند. سخنران باید سعی کند که آن قدر طبیعی و عادی در برابر شنونده ظاهر شود و سخن گوید که شنونده به زودی شخص گوینده را آشنا و عادی انگارد.
گزیده ای از کوه پنجم / پائولو کوئیلو/ ترجمه ی طاهره صدیقیان / چاپ اول ۷۷
ایلیا جامش را پر کرد. قلبش به تدریج نشانه های خطر را آشکار می ساخت. او از بودن در کنار این زن لذت می برد. عشق می توانست خطرناک تر از ایستادن در مقابل سرباز اخاب با تیری نشانه رفته به قلبش باشد. اگر تیر در قلبش فرو می رفت، او می مرد.... و بقیه بر عهده خداوند بود. اما اگر عشق بر او ضربه می زد، او به تنهایی مجبور بود مسئولیت نتایجش را بر عهده بگیرد. (ص ۹۷)
مردم را دید که به هر سو می دوند، بی آنکه بدانند به کجا می روند؛ بی آنکه بدانند در جستجوی چه هستند؛ تنها لزوم تظاهر به این که به کاری مشغولند آنها را به حرکت وا می داشت، ستیز علیه مرگ و نابودی. (ص ۱۶۷)
مرد باید تقدیرش را برگزیند، نه آنکه آن را بپذیرد.