ابن سینا، ابو علی حسین بن عبدالله(۴۲۸۳۷۰ ه.ق) در دهستان افشنه خراسان بزرگ متولد شد. او بزرگ ترین فیلسوف و پزشک مسلمان ایرانی قرن چهارم و پنجم می باشد. نوشته های مهم ابن سینا، شفا، قانون – در پزشکی-، اشارات، نجات، و دانشنامه علایی- به فارسی- است. آرامگاه وی در شهر همدان می باشد.
ابن سینا گاه به گاه به شعر روی می آورده و در وصف حال خویش ابیاتی می سروده است. دو نمونه از دوبیتی های او را می خوانیم:
دل گرچه در این بادیه بسیار شتافت یک موی ندانست ولی موی شکافت
انــدر دل من هـزار خورشیـد بتافت آخـر به کمـال ذره ای راه نیافت
ای کـاش بدانمی که من کیستمی سرگشته به عالم از پی چیستمی
گر مقبلم، آسوده و خوش زیستمی ورنه به هـزار دیـده بگریستمی
باب پیزلی (در مورد مهاجمان): اگر به منطقه جریمه رسیدی و توپ زیر پای تو بود و نمی‌دانستی با آن چه کنی، توپ را وارد دروازه کن، بعد با هم در مورد این که بهتر بود چه کار کنی صحبت می‌کنیم.
برتی فوگتس (در مورد انتقادات بی حد از او): فکر می‌کنم حتی اگر این قدرت را داشتم که روی آب راه بروم، باز هم آنها می‌گفتند من چون بلد نیستم شنا کنم روی آب راه می‌روم.
منبع: هفته نامه چلچراغ